Udowodnienie przynależności do stanu szlacheckiego było w XIX wieku bardzo ważne. Nie chodziło bynajmniej o tytułomanię, ale raczej o kwestie bardzo praktyczne, czyli przywileje. Szlachta miała po prostu łatwiej – niższe podatki, odroczenie służby wojskowej, lepsze prawa i sądy. Z dzisiejszego punktu widzenia to skrajnie niedemokratyczne, ale wówczas to była norma.
Uzyskanie zaświadczenia o szlachectwie było czasami trudne. Władzie rosyjskie wymagały co jakiś czas przeprowadzenia wywodów, które były kosztowne i nie zawsze proste. Wiemy już, że Sienkiewiczom udało się wywieść przynajmniej kilka razy – w 1810, 1819 i 1820 r. Skan wywodów zamieszczone są w zakładce dokumenty (na pasku po prawej stronie).
Ale od Jacka Sienkiewicza z Olsztyna otrzymałem dwa szczególne dokumenty, m.in. oryginalny odpis wywodu z 1819 r. Dokumentowi temu poświęcę odrębny wpis, zaś sam wywód zamieszczę na podstronie Dokumenty. Ale na potrzeby niniejszego wpisu wyjaśnię, że wywód ten sporządził w 1819 r. Stefan Sienkiewicz, syn Mateusza, wnuk Jerzego i prawnuk Jana. Ważne jest to, że bratem Jana był Michał, od którego idzie linia Sienkiewiczów z Gabrielem, Eugenią, Kamilą i do której dzisiaj należą Jacek Sienkiewicz i Joanna Narkiewicz-Tarłowska.
Wspominam o tym wywodzie dlatego, że Stefan Sienkiewicz (chorąży dawnych wojsk polskich) sporządził ten wywód dla potomków Michała po to właśnie, by mogli wywieść swoje szlachectwo. Czy mieli wówczas dalsze kontakty? Tego nie wiemy.
Ale wiemy, że prawdopodobnie współpracowali w kwestii przynależności do stanu szlacheckiego jeszcze raz. Otóż mój pradziadek Wiktor- Cezary oraz pradziadek Jacka – Stanisław Sienkiewicz, tego samego dnia – 22 listopada 1872 r. – uzyskali poświadczenie szlachectwa. Poniżej ów dokument.
Czy to przypadek, czy efekt jakiejś współpracy? Dzisiaj tego nie ustalimy, ale miło jest myśleć, że w połowie XIX w. nasi przodkowie się znali.